Onze route door Zuid-Afrika: deel 2

Vandaag delen we het 2e deel van de route in Zuid-Afrika: Van Acra Retreat in Waterval Boven rijden we naar Cathkin Cottages in Drakensbergen en vanuit daar gaan we door naar Morgans Bay. Na Morgans Bay bezoeken we Port Alfred, rijden we lángs Port Elizabeth en komen we op de uiteindelijke bestemming: Dungbeetle River Lodge in Colchester aan.

Daarbij moet ik ook vermelden dat wij onze route voor het aantal dagen die we hadden (18) te lang vonden. Keuzes maken is moeilijk, maar wel noodzaak om minder vaak en lang in de auto te zitten. De route is overigens perfect om veel verschillende kanten van Afrika te zien en bekijken, maar ga dan zeker drie tot vier weken. Dan heb je op elke plek langer de tijd om meerdere hikes te maken, paard te rijden, van een zipline af te gaan of te gaan sandboarden bijvoorbeeld.

Dit is de totale route die wij hebben afgelegd.

Dit is deel twéé van de route die wij hebben afgelegd

Tijdens het lezen van deze blog(serie) raden we je van harte aan om onderstaande playlist aan te zetten om helemaal in de stemming te komen:

Van Waterval Boven naar Drakensbergen

We ontwaken vroeg bij Norma in haar Acra Retreat hotelkamer. Dit is de een na laatste dag dat we héél lang in de auto zitten. We zien er wel wat tegenop, maar aan de andere kant is het rijden ons nog niet tegen gevallen: in de zin dat we het erg gezellig hebben, vaak genoeg stoppen onderweg om naar de w.c. te gaan, eten te halen en keihard meezingen met de nummers op de USB-stick die mee is. Dat we de liedjes bijna kunnen dromen maakt niet uit. Vooral de eerste paar uur en de laatste paar uur rijden we door dorpen die ons werkelijk waar verbazen. We hebben al veel zeecontainers en hutjes van klei gezien langs de weg, maar het blijft gek voor ons Westerlingen. Mijn drang is groot om uit te stappen en iets te doen, maar he ‘who cares and who am I?’. Dus we rijden door. De brok in mijn keel en de verdrietige momenten die ik hierdoor heb blijven af en toe wel opkomen.

De Drakensbergen

Om 16:00 bereiken we onze volgende bestemming: Cathkin Cottages in Drakensbergen. WAUW. Terwijl we Drakensbergen inrijden overspoelt ons een ultiem geluksgevoel. Man, wat is het hier prachtig. Hoe kan al dit moois, bijna gelikt en als perfectie zo dicht naast armoede, kapotte huizen en pijn liggen? We proberen het even achter ons te laten. Te genieten. We brengen de spullen naar onze Engelse Cottage en pakken alle cameraspullen inclusief de drone in. Tijd om beelden te maken!

Een lach en een traan wisselen elkaar af. Het is een emotionele rollercoaster. De wereld geeft ons het mooiste van het mooiste and far beyond. De zon, deze plek. We kunnen soms amper beseffen dat we hier echt staan. Onze middag in Drakensbergen eindigt met een gesprek dat we voeren met een bierbrouwer. Hij leeft voor het maken van bier, voor zijn vrouw en de honden. De natuur hier is hij wel aan gewend, maar hij snapt dat we overdonderd zijn. Speciaal voor de foto doet hij zijn gebit in. ‘Don’t know what you want to do with an old man like me, but for you dear, I’ll put in my teeth.’

Drakensbergen trakteert ons op een prachtig nachtspel vol schaduwen, donkere pieken en heldere vlakken. Ja, de Drakensbergen weten wel hoe je een hart verovert.

De laatste lange rit

We worden wakker in onze schattige Engelse cottage en kunnen aanschuiven voor een ontbijt met eitjes, scones en vers fruit, jam! We ontmoeten hier drie Nederlandse stellen die we tijdens de verdere reis steeds even tegenkomen, grappig. We zijn de eerste die vertrekken, want de laatste laaange rit staat op de planning. We rijden goed door en dansen zelfs in de auto (correctie; ik).

Tijdens de spits belanden we in Mthatha. Hier zijn we de enige blanken. Dit voelt raar en gek. De stoplichten zijn op hol geslagen waardoor het één grote chaos is. Mensen rijden zonder te kijken, andere mensen rennen over straat en lijken niets om hun leven te geven. We hebben onszelf tijdens de reis eigenlijk geen moment onveilig gevoeld alleen hier. De ervaring, de drukte, de chaos, het was niet erg aangenaam. Gelukkig duurde de rit door deze stad niet langer dan 30 minuten en konden we daarna flink doortuffen. Rond 19:00 (in het donker, wat men hier afraadt) in Morgans Bay (en in Hotel Morgans Bay) en zijn toe aan eten en wijn! We zijn net op tijd voor het restaurant sluit. De burger en wijntjes gaan er meer dan goed in. Weet je wat ons verbaast; geen enkele wijn, ook niet die van 1 euro smaken smerig. In tegenstelling, bijna alle wijntjes smaken goed of heel goed.

Vrijheid aan zee in Morgans bay

We worden wakker door de vogels en het geluid van de zee. Als we naar buiten kijken zien we waarom: de zee is just around the corner! Na een uitgebreid ontbijt maken we een strandwandeling en genieten we van weer een zeer divers en ander stukje Afrika. Nog geen dag is hetzelfde geweest. Natuur, droogte, knalgroene bomen, bergen, heuvels en glooiende wijnvelden wisselen elkaar af.

De zee en het strand zijn voor mij iets magisch. Ik ben ook dol op bossen en de bergen. Maar bij de zee voel ik mij een met mezelf. Zodra ik op het strand loop, de warmte van de zon mijn hoofd streelt en de geluiden van de zee mij mijn innerlijke rust geven, bedenk ik de fijnste dingen. Kan ik beter relativeren. Lukt het mij om op papier te krijgen waar ik al maanden mee worstel, kan ik mijn gevoel onder woorden brengen. Niet alleen hier. Op elk strand. Bij elke zee. Bij elk stukje zand waar ik water of een oceaan over mijn voeten voel gaan. Tegen de middag pakken we onze backpacks, laden ze in de auto en rijden we naar Port Alfred om naar het Mansfield game reserve te gaan.

Giraffen aaien in het Mansfield Game reserve

Van Morgans Bay rijden we naar Port Alfred. Daar stoppen we bij het Mansfield Game Reserve. Van horen zeggen (en zien op Instagram foto’s) weet ik dat er hier een mogelijkheid is om heel dicht bij de giraffen te komen. We hebben geluk! Net wanneer we door de poort binnenrijden, ontsnapt er een giraffe met ons mee richting de schuren van de boerderij. We rijden nog minder dan stapvoets om hem niet te laten schrikken. Wanneer we uitstappen wordt direct gevraagd of ik even dichterbij wil komen. SURE! En dan komt een lang gekoesterde droom uit. Ik sta naast een Giraffe, er pal naast en ik kan hem aaien. IK aai de Giraffe. En weet zeker dat mijn mooie mama bij ons is. Dit had ze voor geen goud willen missen. Ik heb niet alleen een droomreis voor mezelf en voor ons gemaakt, maar het was ook haar droomreis. Al die dieren en dan bovenop alles haar eeuwige favoriet te mogen aaien. Emotionele middag. Alweer.

Dungbeetle River Lodge & Addo Elephant park

We krijgen nog tips om te lunchen hier in Port Alfred. Maar de tijd tikt en de volgende accommodatie wacht op ons. Tijd om te gaan. We worden warm ontvangen en krijgen direct een wijntje wanneer we inchecken bij de Dungbeetle River Lodge in Colchester. Wanneer we onze koffers naar boven willen brengen hoor ik ineens Nederlandse stemmen en komt iemand mij wel heel bekend voor, Saskia van Reisgenie staat ineens voor onze neus! Na een gezellig praatje blijven zij daar om uit te rusten en gaan wij ‘erop uit’ voor het eten. Er is hier maar weinig te vinden qua restaurants. Het is inmiddels 18:30 en de optie voor Afrikaans eten hebben we tot 19:00, dat vinden we wel iets te snel van het goede dus lopen we naar de Irish Pub. Niet alleen het landschap en de uitzichten zijn zeer divers. Ook over de locaties waar we eten en het soort eten kunnen we niet zeggen dat we niks hebben geprobeerd ;-). In de pub wordt er zelfs een haardvuur aangemaakt voor ons. Smaakt het wijntje toch zeker beter door.

Addo Elephant park

We slapen onze roes uit (07:30 is laat met ons volle schema!) en ontbijten samen met Saskia en haar vriend. Bespreken de plannen en gaan dan onze eigen weg weer. We staan om 10:00 aan de poort van het Addo Elephant Park, het laatste park met wilde dieren als olifanten en zebra’s dat we bezoeken hier in Afrika. Stiekem neem ik alweer een beetje afscheid van het eerste gedeelte van onze reis.. stom, maar dat gebeurt automatisch.

We klikken heel wat plaatjes en genieten van de fantastische uitzichten dat het park ons geeft. Het blijft nog steeds magisch om een kudde olifanten te zien die water drinken of elkaar aan het wassen zijn en ook een levend ‘zebrapad’ van 10 zebra’s die de weg oversteken is fantastisch. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik stapelverliefd ben op Zuid-Afrika. Ik kijk uit om jullie alles te vertellen over het vervolg van onze reis. Dan gaan we richting de walvisroute, drinken we wijn en verkennen we Kaapstad! Ik hoop dat ik jullie door beelden en woorden mee heb kunnen nemen in het géwéldige tweede gedeelte. Mocht je vragen hebben of gewoon wat meer informatie willen. Laat het mij dan zeker weten in de comments. Lees hier deel 1 en deel 3 en deel 4 van de reis!

Wil je mij volgen tijdens mijn reizen? Extra tips voor fijne restaurantjes en cafeetjes zien? Mijn keukenavonturen bewonderen en een kijkje achter de schermen in ons every day life krijgen? Volg mij dan via Instagram.