Ben jij een kampeerpersoon?

Kamperen. Er wordt gezegd dat je er dé persoon voor bent… of helemaal niet. Jarenlang had ik een grootse hekel aan kamperen. Als ik met mijn ouders op vakantie ging was het in een sta-caravan. Ik vond het verschrikkelijk. Klein hok, opgesloten zitten, mini-douche, rot bed. Nee, in mijn ‘jongere’ jaren werd ik er echt niet gelukkig van.

Toen ik op mijn 18e de kans kreeg om in het buitenland op stage te gaan zei ik daar meteen ja op. Zelfs toen ik wist dat ik al die maanden in een tent zou slapen, zou douchen in een klein hok, wc-papier mee moest sleuren naar de toiletten en met een grote bak afwas en mijn gewone was de camping over moest. Volmondig ja, zonder ook maar te twijfelen over het feit dat ik dat altijd een ramp vond.

De eerste week in Italië was wennen. Ik sliep samen met een collega in een sta-caravan. Ik vond het een ramp. Samen de wc, de douche, slapen op het rot bed… gloeiend heet als je wakker wordt, zweten, bah. Nee, ik dacht dat het een hels avontuur zou worden. Vanaf week twee werd de camping geopend voor alle gasten. De sta-caravans zaten vol en wij werden overgeplaatst naar tenten. De moed zakte me in de schoenen, op dat moment kon ik wel janken. Ik paradeerde nog net niet op hoge hakken en met 6 veel te zware koffers over het gras richting tent… maar het had er vast iets van weg.

Na een dag of twee in de tent begon ik stiekem wel prima te vinden. Nog warmer dan in de sta-caravan als je wakker werd, maar dat deed me weinig. Ik stond er eerder door op, liep een rondje hard op het strand, dook de zee in voor 08:00 ‘s ochtends en sprong daarna de douche in. In de douche waaide de wind door de hokjes heen, normaal zou ik staan gillen, nu was het kalmerend en kon ik ervan genieten. Dat ik met wc-papier naar de wc moest? Nou en… dat moet iedereen. Het voelde niet meer als vervelend, rot of vies, het voelde bevrijdend. De was hing te drogen aan het wasrek in de felle middagzon. Terwijl ik mijn tent (minihok met bed) opruimde en de afwas deed was deze alweer droog. Ik kan je met alle eerlijkheid zeggen, dat ik de tijd van mijn leven heb gehad.

Kamperen. Als je me vroeger had verteld dat ik dat leuk zou gaan vinden, dan had ik je hard uitgelachen. Als je me had gezegd dat ik het bevrijdend zou vinden… dan was ik niet meer bijgekomen. Maar zo’n grote hekel als ik vroeger aan kamperen had, zo gelukkig word ik er nu van.

We hebben lang getwijfeld (en op het moment nog steeds) over onze zomervakantie van 2015. Van Zuid-Afrika tot Bali en van rondreizen door Amerika tot een rondreis en kamperen in Europa. Voor diverse openlucht campings in het zuiden van Europa, te denken aan Spanje, Frankrijk en Portugal, kwamen we o.a. uit bij Yelloh! Village. Deze organisatie is al 15 jaar de referentie in het topsegment van openluchtkamperen. De gemakken van een hotel, maar dan in het groen of naast het strand. Yelloh! Village doet er alles aan op men een droomvakantie te bezorgen en biedt campings aan waar kwaliteit hoog in het vaandel staat, waar je plezier kunt hebben, kunt genieten van de omgeving en waar men werkt met een persoonlijke benadering.

Die persoonlijke benadering dat is nou net wat wij zo belangrijk vinden. Waar ik me ook lang niet van bewust ben geweest, tot ik zelf medewerkster ben geweest op een camping. Daar maakte ik elke avond een ronde langs een andere hoek van de camping om te vragen hoe het met iedereen ging, of de sta-caravan of tent naar wens was, of ze tips nodig hadden voor het gebied en ik merkte dat men het waardeerde. naast dat men dat persoonlijke stukje enorm waardeert, vond ik het zelf ook enorm leuk om te doen.

Ik veranderde zelf van een IK GA NOOIT kamperen persoon, naar een persoon die het liefst in de buitenlucht vertoeft en genoeg heeft aan een tentje met een slaapzak, vooruit… en wat lekker eten.

Houden jullie van kamperen? Zo ja, dan ben ik benieuwd wat het voor jou bijzonder maakt. Zo niet, heeft dit te maken met ervaringen, of ben je er ‘de persoon’ niet voor?

Het persoonlijke verhaal is waargebeurd.