Keer op keer blijf ik me verbazen over de plaatsen waar je langs rijdt zodra je in de S-bahn stapt. Vervallen, moderne, romantische en stationnetjes net uit een film. Oude bankjes met rozenstruiken erom heen, hoge kantoorgebouwen, arbeidershuizen, blokken beton (DDR-invloeden zijn nog zichtbaar in bepaalde stukken van Berlijn) waar mensen wonen, ware cultuur van station tot station en ogen genoeg heb je hier nooit.

“Ik kan mijn lach nog net inhouden als er een controleur instapt die echt net weggelopen is uit een film. Hij doet me denken aan de kerstfilm de Polar Express. Grote snor, mega bril en net een sprookjesfiguur”

Hoe dichter ik bij het hart van Berlijn in de buurt kom, hoe fijner ik me voel. Het voelt stiekem een beetje als thuiskomen omdat het zo bekend is. Na de vele bezoekjes blijft Berlijn me verwonderen, maar de herkenningspunten geven ook een prettig gevoel. Als we op Friedrichstrasse uitstappen heb ik mijn vaste ritueel. Koffie en broodjes! Want oooh boy, die bakkertjes op elke hoek van de straat hebben me toch verrukkelijk brood!

We kiezen er deze keer voor om Checkpoint Charlie als eerst te bekijken. Lopend door de veel te luxe winkelstraat, met een warm zonnetje, maar toch een koude wind komen we steeds dichterbij onze bestemming. We maken nog een koffiestop want schijn bedriegt, je handen kunnen hier wel handschoenen gebruiken en dat in juni! Het blijft een bijzondere plek om bij stil te staan. Het verhaal, of je er nu wel iets of niets mee hebt het doet je wat. Hoe men in auto’s werd verstopt om toch naar de andere kant van Berlijn te komen, hoe je genadeloos werd afgeschoten als je een poging deed de muur te beklimmen of eronder door te komen en men zag het. Gruwelijk. Ik krijg rillingen, nog steeds en elke keer weer als ik deze plek bezoek.

Het zonnetje laat zich in inmiddels niet alleen zien maar ook voelen. We komen meer familie tegen op dit punt en besluiten dat het tijd is voor een alcoholische versnapering. Van vorige bezoeken aan deze stad weten we dat naast Checkpoint Charlie een ‘strandtent’ zit, Charlie’s Beach. Midden in de stad duik je op een strandstoel met een cocktail of wijntje in je hand. Daarna ga je natuurlijk op de foto in de ouderwetse photoboot die ze hier hebben en blijft het een mooie herinnering die je altijd in je zak of portemonnee mee kunt nemen.

Via CharlottenStrasse en Unter den Linden lopen we naar de Berlijnse Dom. Ik neem mijn vader, zijn vriendin en mijn zusjes samen met mijn vriend mee op sleeptouw. We weten de weg inmiddels best wel goed en laten dan ook alle fijne plekjes en straatjes tussendoor zien die we tijdens eerdere bezoekjes tegen zijn gekomen. Mijn vader was hier voor het laatst in de jaren ’80. Op dat moment waren er nog problemen met de Berlijnse muur. Een broer van mijn moeder ging trouwen in deze stad. Er is niets meer over van het gevoel dat je eind jaren ’80 had bij Berlijn. Dus vind ik het fijn dat ik mijn vader van alles kan vertellen en laten zien. Laten zien dat het mooi en hip is geworden, maar dat het zijn pure en rauwe imago niet is verloren.

Mijn moeder heeft eind jaren ’80 nog problemen gehad in de trein. Samen met haar moeder (mijn oma) en een vriend namen zij de trein naar Berlijn om naar de trouwerij te gaan. Daar werden ze staande gehouden door een conducteur. Met veel geluk dat er een mannelijke vriend van het gezin mee was… want dat avontuur had anders af kunnen lopen. Naar, al die haat en nijd.. moeilijk te bevatten, maar wat maken deze verhalen de stad voor ons extra speciaal.

Mijn vriend en ik nemen mijn jongste zusje mee uit eten na dit bezoek. Papa heeft de hele nacht gereden en is doodmoe. Ook de vele indrukken (en die biertjes bij Charlie) zorgen ervoor dat het voor hun tijd is terug te gaan.

Op de een of andere manier belanden wij minimaal één keer tijdens ons bezoek bij de Tex Mex Cantina. Geen culinaire hoogstandjes of poepie chique restaurant, maar de burgers en de frietjes smaken wel heerlijk.

We rusten even uit van de drukke, maar bijzondere dag. Na het eten is het voor ons ook tijd om terug te gaan. Na een half uurtje reizen stappen we uit en lopen we richting hotel. Mijn zusje en ik vallen in slaap. Helaas duurt onze droom niet lang, want het is tijd om bloemenkransen en andere versieringen te maken voor de bruiloft morgen. Met de hele familie komen we samen, drinken we drankjes en eten we lekkers. De uren vliegen voorbij als het gezellig is. De bogen zijn prachtig en zijn rond 00:00 klaar om morgen mee te gaan naar het stadhuis.