Over het missen van mijn mama en het juiste pad kiezen

Een dag in het bos, boswandeling, herfst.

Visit Dublin, Dublin bezoeken, hotspots in Dublin, tips voor Dublin

Afgelopen week heb ik weer eens heerlijk zitten huilen. Een potje zitten janken. Want ik mis je mam. De tijd lijkt te vliegen, maar gaat tegelijkertijd ook tergend traag. Het lijkt al een eeuwigheid geleden dat ik je ogen zag stralen en je van veraf hoorde lachen. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat je een arm om mij heen sloeg en zei dat alles wel goed kwam. Maar het lijkt ook nog maar pas geleden dat ik je stem heb gehoord, je vast heb gehouden, dat jij nog hier bij mij, bij ons was. Het lijkt zo dichtbij, maar ook al een leven geleden.

Mijn leven is als een wervelwind. Of misschien voelt het zo? Lachen en huilen gaan bijna smooth in elkaar over en bereiken snelheden van heb ik jou daar. Van drie uur janken op de bank naar stralende ik en lach om bij een diner of feestje aan te schuiven. Is het een masker of is het daadwerkelijk ik? Ik zoek jou en jouw antwoorden om mij daarmee te helpen. Maar telkens wanneer ik je wil bellen om het te vragen kom ik er tijdens het zoeken van je nummer weer achter dat dat niet gaat. Ik kan je niet even om advies vragen. Niet voor de simpele dingen als het kiezen van een jurk of make-up voor een feestje. Niet voor advies voor mijn tentamens, onderzoeken of werk. Maar ook niet om mij te helpen bij het zoeken van ik. Het zoeken naar wie dit meisje in het leven is. En dan vervloek ik het leven mam. Want ik heb je godsamme nodig en snap ook niet waarom (god?) dan geen telefoon heeft waarmee je mij stiekem even kunt bellen.

Het grote mensen leven komt eraan en ik zoek een weg, een pad ergens een klein stukje stoep waar ik op wandelen kan. Al is het maar om mij de weg voor een klein deel te wijzen. Ik wil niet verdwalen. Want door jou te verliezen is het leven al een groot dwaalspoor geweest. Ik wil vrij zijn en mezelf tegelijkertijd vast kunnen klampen aan iets dat veilig is. Aan iets waarvan jij zegt dat het goed is. Zodat jij en ik met een gerust hart verder kunnen. Ik zoek naar jou tot ik je vinden kan. Want jij was, nee jij bent mijn rots in de branding. Jij bent mijn houvast. Waar jij gaat, daar ga ik. Dus je moet me echt een stukje laten zien van dat pad of stukje stoep mam. Want ik kan de draad om op die weg te komen gewoon even niet vinden.

Geef je een seintje, bel je mij of knipper je even met de lampen wanneer het begin van dat paadje ook maar een beetje in zicht is mam? En weet dat ik je mis.

 

lees meer

Gerelateerde artikelen