Over het missen van mijn mama en het juiste pad kiezen
3 maart 2016
Afgelopen week heb ik weer eens heerlijk zitten huilen. Een potje zitten janken. Want ik mis je mam. De tijd lijkt te vliegen, maar gaat tegelijkertijd ook tergend traag. Het lijkt al een eeuwigheid geleden dat ik je ogen zag stralen en je van veraf hoorde lachen. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat je een arm om mij heen sloeg en zei dat alles wel goed kwam. Maar het lijkt ook nog maar pas geleden dat ik je stem heb gehoord, je vast heb gehouden, dat jij nog hier bij mij, bij ons was. Het lijkt zo dichtbij, maar ook al een leven geleden.
Mijn leven is als een wervelwind. Of misschien voelt het zo? Lachen en huilen gaan bijna smooth in elkaar over en bereiken snelheden van heb ik jou daar. Van drie uur janken op de bank naar stralende ik en lach om bij een diner of feestje aan te schuiven. Is het een masker of is het daadwerkelijk ik? Ik zoek jou en jouw antwoorden om mij daarmee te helpen. Maar telkens wanneer ik je wil bellen om het te vragen kom ik er tijdens het zoeken van je nummer weer achter dat dat niet gaat. Ik kan je niet even om advies vragen. Niet voor de simpele dingen als het kiezen van een jurk of make-up voor een feestje. Niet voor advies voor mijn tentamens, onderzoeken of werk. Maar ook niet om mij te helpen bij het zoeken van ik. Het zoeken naar wie dit meisje in het leven is. En dan vervloek ik het leven mam. Want ik heb je godsamme nodig en snap ook niet waarom (god?) dan geen telefoon heeft waarmee je mij stiekem even kunt bellen.
Het grote mensen leven komt eraan en ik zoek een weg, een pad ergens een klein stukje stoep waar ik op wandelen kan. Al is het maar om mij de weg voor een klein deel te wijzen. Ik wil niet verdwalen. Want door jou te verliezen is het leven al een groot dwaalspoor geweest. Ik wil vrij zijn en mezelf tegelijkertijd vast kunnen klampen aan iets dat veilig is. Aan iets waarvan jij zegt dat het goed is. Zodat jij en ik met een gerust hart verder kunnen. Ik zoek naar jou tot ik je vinden kan. Want jij was, nee jij bent mijn rots in de branding. Jij bent mijn houvast. Waar jij gaat, daar ga ik. Dus je moet me echt een stukje laten zien van dat pad of stukje stoep mam. Want ik kan de draad om op die weg te komen gewoon even niet vinden.
Geef je een seintje, bel je mij of knipper je even met de lampen wanneer het begin van dat paadje ook maar een beetje in zicht is mam? En weet dat ik je mis.
Reacties
Debby
4/03/2016
Wat een prachtig artikel meis. Hele dikke knuffel, je bent sterk en je moeder kijkt met je mee <3
Charlaine
4/03/2016
Je doet het zo goed lieve schat. Altijd weer een inspiratie :) Als je voor de eerste keer kijkt zie je gewoon veel meer, daarom staan we soms even stil, en dat is helemaal niet erg. Je bent een toppertje, love you. Kusje Char
Mark Rozenboom
3/03/2016
Ik kan me ook goed vinden in je post. Soms denk je dat je er alleen voor staat en soms denk je dat je er altijd alleen voor staat. Een gevoel dat andere geliefden je op dat soort momenten niet kunnen geven. Een gevoel wat andere niet kunnen begrijpen. Waarom? Omdat het zo persoonlijk is.
Ik vraag me wel eens af? Als we ergens naar op zoek zijn: het juiste pad, bevestiging of misschien een beetje liefde, is dat dan iets wat we tekort komen of iets dat we missen. Maar bekijk het van een andere kant: misschien is het wel een reminder. Een reminder dat je moeder zegt: Anouk, hier ben ik. Nog even trots en vol van liefde. Ik ben alleen op een andere plek. Het is net als een notificatie op je mobiel krijgen, of een herinnering in je telefoon. Maar dan toch iets gecompliceerder. Gevoel is niet uit te leggen in woorden en emoties zijn niet te beschrijven. Misschien is dat ook niet nodig. Je hebt ze gekregen om ze te voelen. Om te zien dat je leeft en dat je menselijk bent.
Je moeder zoekt meer contact met jou dan je weet. Deze blogpost kan zelfs haar manier zijn om via jou te praten en te laten zien wat jouw pad is. Drempels zullen er genoeg zijn maar ik ken jou en ik weet dat geen pad te lang is en geen drempel te hoog, voor jou.
Je mam kijkt met je mee en adviseert je vaak, Anouk. Probeer je geluk in de kleine dingen te vinden. Want daar is je moeder aanwezig: altijd!!
Anouk
4/03/2016
Wauw.. ik ben stil van je woorden. Dank je wel <3.
Laura
3/03/2016
Had het zelf kunnen schrijven. Zelfde struggles, zelfde gevoel. Onze mama’s zijn samen en als je goed kijkt ligt dat mooie pad gewoon voor onze neus. Tot gauw lief.
Anouk
3/03/2016
Ja. Dat is een mooi houvast. Proost op dat. En proost voor de mama’s die ons op deze wereld hebben gezet <3
Food Love and Happiness
3/03/2016
You’re doing good lieve Anouk! Mooi geschreven, die zoektocht naar jezelf is een bijzonder iets. Iets wat je ergens ook alleen maar helemaal alleen kan doen, maar even hardop praten en bepaalde vragen kunnen stellen aan de juiste mensen is van groot belang he. Het gemis van je moeder maakt jou, hoe gek het ook maar klinkt en hoe hard het ook maar mag overkomen, juist meer jezelf dan anders denk ik. Dit is zo iets lastigs, dat je wel sterk moet zijn, wel met jezelf geconfronteerd wordt. Niet leuk, maar after all wel een hele leerzame les (je weet, ik spreek uit ervaring en bedoel dit op de allerbeste manier!). Dikke knuffel voor jou!
Anouk
3/03/2016
Je hebt het prachtig verwoord. Je woorden raken en ik snap precies wat je bedoelt. Dan je wel. En knuffel terug natuurlijk. <3