NYC, Sunset

11 juli 2014

Als ik wakker word ben jij de eerste aan wie ik denk. Vandaag zou je 50 zijn geworden. Vandaag zou een groot feest moeten zijn, vandaag, bah, vandaag… kon ik vandaag maar even wegblazen, er even niet zijn.

Ik wil je bellen, vragen hoe het met je is, je stem horen, je knuffelen… maar je bent er niet.

Ik pak je foto en neem je mee in het diepst van mij herinneringen. Ik ben weer even kind. Ik ben weer even in jouw armen en je fluistert, je fluistert dat je bij ons bent. Dat je er bij bent vandaag en ons mist.

Ik kan mijn tranen niet onderdrukken. Mam, wat mis ik je. Wat heb ik je al lang niet meer gezien, gesproken of vast kunnen houden. Wat heb ik je al lang niet meer gehoord. “Ha, hoe is het? Leuke dag gehad vandaag?”.

Bitter, verbitterd, ja zo voel ik me op dit moment. Waarom jij…waarom nou jij?

Ik besluit mijn zinnen te verzetten en op pad te gaan. Ik wil lopen, schreeuwen, gillen, maar tegelijkertijd gewoon op pad. Omdat ik weet dat jij bij me bent. Ik wil je laten zien waar ik nu leef, verblijf, wat ik doe, waar ik ben… en dat ik de belofte om nog één keer alleen op reis te gaan heb waargemaakt. Ik heb ’t weer gedaan mam. Alles achtergelaten om een stukje rust te gaan vinden voor mezelf.

Ik neem je vandaag overal mee naar toe. Je hebt al het moois gezien he? Je liep naast me en bewonderde deze overweldigende stad samen met mij…

Je zag het Grand Central Station, het Moma-museum, en tot slot, het meest bijzondere, de prachtige zonsondergang.

Je kon hem zien, de vreugde met mij delen en we konden even samen zijn. Samen zagen we de zonsondergang. 2 keer per jaar komt het op deze manier voor in New York, 2 keer… waarvan een keer op jouw 50ste verjaardag mam, wat was het een fantastisch mooi cadeautje he?

Zichtbaar vanaf de aarde en de hemel. Het verbind, het verbond ons, gewoon…voor even op dat moment.

Wat was het fijn dat je er was mam.