Groesbeek-20110711-00144
Het is half mei 2011. We zijn alweer 4 weken verder sinds mama haar eerste chemokuur heeft gehad. Inmiddels zijn we in de volgende fase beland. De fase waarin haar haren er echt af moeten. We hebben het zo lang mogelijk uitgesteld. Maar als de plukken haar op het kussen liggen als ze wakker wordt en een zwak elastiekje al te sterk is om zomaar wat plukken haar te trekken, weten we dat het tijd is.

Van te voren had ik me een huilend, schreeuwend, horrorscenario voorgesteld. Wat best goed overeenkwam met de werkelijkheid, alleen zat het geschreeuw in ons hoofd en probeerden we er een zo menselijk mogelijke tijd van te maken. In hoeverre dat kan als je lange bruine lokken eraf worden geschoren en je met een kaal hoofd achter blijft.

We maken een afspraak met de kapper. Morgen. Morgen komt ze en ik weet, dat ondanks het uitvallen van je haren, morgen voor jou veel te snel komt. ’S ochtends zetten we de grote spiegel in de kamer. Je kijkt er een paar keer in als je richting de wc loopt. Man, wat ben ik trots op je. Ik wil het zeggen, maar hoop met een glimlach dat je me begrijpt.

Om 1 uur gaat de bel. Inmiddels zit de kamer vol. Wij, jouw drie dochters en je zussen zijn aanwezig. Door dik en dun, blijdschap en verdriet. Dit doe je niet alleen, dit doen we samen. Terwijl je gaat zitten op de stoel lach je een keer. Je bent zo dapper, zo sterk, zo mooi mam.

De eerste plukken worden eraf geknipt. De grond is bezaaid met bossen haar. Maar het ergste moet nog komen. De kapster loopt naar haar tas, stopt haar schaar weg en haalt de tondeuse tevoorschijn, steekt hem in het stopcontact en zet hem aan. We kijken elkaar aan. Voelen de rillingen over ons lijf lopen, want het geluid van die tondeuse gaat door merg en been.

Deel voor deel gaat daar de rest van je haar. Ik zie een traan over je wang rollen. Dit is niet eerlijk. Dit is niet hoe het leven hoort te zijn. Ik voel mijn hart als een razende te keer gaan. Ik wil schreeuwen, gillen, slaan. Dit kan niet waar zijn. Maar ik bewaar de rust, kijk in de spiegel en net als iedereen, probeer ik je te steunen met blikken die we via de spiegel wisselen.

Zichtbaar was de kanker al. Maar dit maakt het af. Bedankt kanker. Of beter gezegd kanker, kanker. Dag haar, dag wimpers, dag wenkbrauwen. Hallo mutsjes, pruiken en sjaals. We willen de tijd terugdraaien maar dat gaat niet. We moeten verder. En met de keuze van een pruik en een volgende chemokuur in het vooruitzicht, worden mee meegezogen naar de 3e fase.

*oktober 2011 is onze mooie mama overleden aan de gevolgen van longkanker.