Kanker to the fullest
17 juni 2015
Het is half mei 2011. We zijn alweer 4 weken verder sinds mama haar eerste chemokuur heeft gehad. Inmiddels zijn we in de volgende fase beland. De fase waarin haar haren er echt af moeten. We hebben het zo lang mogelijk uitgesteld. Maar als de plukken haar op het kussen liggen als ze wakker wordt en een zwak elastiekje al te sterk is om zomaar wat plukken haar te trekken, weten we dat het tijd is.
Van te voren had ik me een huilend, schreeuwend, horrorscenario voorgesteld. Wat best goed overeenkwam met de werkelijkheid, alleen zat het geschreeuw in ons hoofd en probeerden we er een zo menselijk mogelijke tijd van te maken. In hoeverre dat kan als je lange bruine lokken eraf worden geschoren en je met een kaal hoofd achter blijft.
We maken een afspraak met de kapper. Morgen. Morgen komt ze en ik weet, dat ondanks het uitvallen van je haren, morgen voor jou veel te snel komt. ’S ochtends zetten we de grote spiegel in de kamer. Je kijkt er een paar keer in als je richting de wc loopt. Man, wat ben ik trots op je. Ik wil het zeggen, maar hoop met een glimlach dat je me begrijpt.
Om 1 uur gaat de bel. Inmiddels zit de kamer vol. Wij, jouw drie dochters en je zussen zijn aanwezig. Door dik en dun, blijdschap en verdriet. Dit doe je niet alleen, dit doen we samen. Terwijl je gaat zitten op de stoel lach je een keer. Je bent zo dapper, zo sterk, zo mooi mam.
De eerste plukken worden eraf geknipt. De grond is bezaaid met bossen haar. Maar het ergste moet nog komen. De kapster loopt naar haar tas, stopt haar schaar weg en haalt de tondeuse tevoorschijn, steekt hem in het stopcontact en zet hem aan. We kijken elkaar aan. Voelen de rillingen over ons lijf lopen, want het geluid van die tondeuse gaat door merg en been.
Deel voor deel gaat daar de rest van je haar. Ik zie een traan over je wang rollen. Dit is niet eerlijk. Dit is niet hoe het leven hoort te zijn. Ik voel mijn hart als een razende te keer gaan. Ik wil schreeuwen, gillen, slaan. Dit kan niet waar zijn. Maar ik bewaar de rust, kijk in de spiegel en net als iedereen, probeer ik je te steunen met blikken die we via de spiegel wisselen.
Zichtbaar was de kanker al. Maar dit maakt het af. Bedankt kanker. Of beter gezegd kanker, kanker. Dag haar, dag wimpers, dag wenkbrauwen. Hallo mutsjes, pruiken en sjaals. We willen de tijd terugdraaien maar dat gaat niet. We moeten verder. En met de keuze van een pruik en een volgende chemokuur in het vooruitzicht, worden mee meegezogen naar de 3e fase.
*oktober 2011 is onze mooie mama overleden aan de gevolgen van longkanker.
Reacties
Eva – eighty7.nl
13/09/2015
Jeetje Anouk, wat een heftig verhaal. Heel verdrietig :(
Evelyn – Style Spy
26/06/2015
Wat heftig en rakend *hug
Laura – What About Her
24/06/2015
Ik kon dit eerst niet lezen omdat ik mama zo mis en nu heb ik het toch gedaan en moet ik huilen. Herkenbaar. Zo herkenbaar. Wat een prachtig en oprecht stuk lief. Ik denk aan je. Knuffel, tot gauw!
Anouk
24/06/2015
<3
Anouk
19/06/2015
Wauw, wat een prachtig stuk. Hoewel “prachtig” misschien een beetje gek klinkt, gezien de emotie achter het verhaal. Nouk, ik ken niemand die zo sterk is als jij! Weet dat ik er voor je ben en al zal ik nooit de pijn begrijpen om je moeder te verliezen; ik zal mijn best doen om je te troosten wanneer nodig, gezellig een wijntje drinken als je daar zin in hebt of de gekste avonturen beleven. Daarvoor zijn we tenslotte Noukjes!
Anouk
27/08/2015
<3
Eva
19/06/2015
Hemel Anouk, ik zit met tranen in mijn ogen. Zo ontzettend verdrietig, zo oneerlijk en zo heftig. Ik wil je het liefste even heel erg knuffelen.
Leonie
17/06/2015
Ik wil eigenlijk helemaal niet zeggen dat je dit heel mooi geschreven hebt, omdat die comment never nooit niet de lading dekt van wat ik zeggen wil, maar toch; wat heb je dit mooi, puur, kwetsbaar en eerlijk geschreven.
Verder ga ik stil zijn en je <3<3<3<3<3 sturen. In december doen we een wijntje (of meer), goed?
Anouk
18/06/2015
<3. Dat doen we zeker :)! En nu huppp, inpakken jij ;-)!
eefje
17/06/2015
Heel erg mooi geschreven anouk! Sterkte meissie. Die kracht van haar zit ook in jullie, wees daar trots op!
Anouk
18/06/2015
Dankjewel Eef <3. Jullie pap zal er ook altijd zijn.
Charlaine
17/06/2015
Pittig hoor lieve schat. Helaas weet ik hoe het voelt, toen mijn oma met haar chemo bezig was hebben mama en ik samen oma geholpen met haar, haar. Mama die zo sterk was om het zelf bij haar moeder te doen staat nog steeds op mijn netvlies gebrand. Lachen, huilen het komt op zo’n middag allemaal voorbij.
Mooi geschreven lieverd x
Anouk
18/06/2015
Het is mooi, verdrietig en pijnlijk tegelijk. Dankjewel lieverd <3.
Mark Rozenboom en Mirjam Schuurman
17/06/2015
Lieve Anouk,
Wat heb je het mooi verwoord. Het raakt ons diep. Je bent een kanjer, zegt Mirjam.
We weten beide dat je, hoe hard het ook klinkt, kanker niet alleen krijgt.. Je krijgt het samen. Allemaal moeten we met de gevolgen leven, als een dierbare eraan overlijdt. Wij wensen je nu, straks, morgen en de rest van je lange leven veel sterkte toe.
Je moeder kijkt vast mee vanuit haar plekje daarboven, en ziet hoe goed haar dochter(s) het doen! Samen zorgen jullie ervoor dat je moeder voort blijft leven. Kanker maakt een hoop stuk, maar de meest waardevolle gedachten, gevoelens en gebeurtenissen kan het nooit afnemen.
Dikke kus van ons.
Anouk
18/06/2015
Moest huilen door jullie comment. Wat een Engelen<3.
Daphne | LiveTheLifeYouLove
17/06/2015
Heftig! Wat ontzettend mooi verwoord, maar wat moet het verschrikkelijk zijn geweest!
Stefanie
17/06/2015
lief vriendinnetje!
Wat heb jij dit bijzonder geschreven en al dat gevoel wat omhoog komt. Zit gewoon te huilen! Je moeder had inderdaad prachtig haar! Dat paste bij haar want t was ook een prachtige vrouw van binnen Rn buiten! Xxx
Caro
17/06/2015
Jeetje.. weet niet goed hoe ik moet reageren. De tranen staan in mijn ogen. Ontzettend mooi verwoord en nog steeds veel sterkte!
Bianca
17/06/2015
Verdrietig. Veel te snel, zo oneerlijk. Knuffels.
Danielle
17/06/2015
Weet t nog als de dag van gisteren. Een verdrietige tijd was dat Anouk. Ze is in ons hart❤️
XXX
Food Love and Happiness
17/06/2015
Potdomme, wat een narigheid he! Met tranen in m’n ogen lees ik dit. Had jou en alle lieve mensen om je heen, en natuurlijk je moeder zo anders gegund. Maar wat trots op jou om wie je bent! Dikke knuffel voor jou! En goede reminder om mijn lieve vriendinnetje Marit nog ff een dikke knuffel te sturen, omdat zij nu met haar vader hetzelfde meemaakt…
Debby
17/06/2015
Oef, heftig. :( Raakt me diep, weet niet zo goed wat ik moet zeggen. <3