Een persoonlijk stukje #1: brabbelen

anouk-morgans-bay

Ik neem een slok van mijn glas rode wijn en kijk naar buiten. Naar de ramen waar de regendruppels langzaam naar beneden sijpelen. Het is 1 oktober. Jongens, het is alweer herfst. Tegenover mij zit de jongeman die mij zielsgelukkig maakt. Zoals in elke relatie kennen wij onze ups- en downs. Gaat niet alles zonder slag of stoot. Maar na een fantastische reis door Zuid-Afrika zijn we weer in ons hum. Van veel te weinig tijd voor elkaar door (te) veel werk en sociale bezigheden, waren we nu samen. 3 weken. Hij en ik op de meest magische plek van de wereld. Emotioneel als ik ben sijpelen die druppels niet langer alleen langs het raam, maar ook over mijn wangen. Ik neem een tweede slok. Glimlach even naar de overkant van de tafel en tik dan rustig verder op het toetsenbord.

Gewoon even kletsen

Waar ik jullie over wilde vertellen? Gewoon even kletsen denk ik. Soms wil ik even doen waarom ik eigenlijk ben begonnen met mijn allereerste schrijfsels (.wordpress.com zo’n 7 jaar geleden?). Persoonlijke verhalen schrijven. Mijn hart luchten. Put it out in words. Zodat mijn hoofd met zijn gedachten en mijn hart met al zijn gevoelens weer even opgelucht adem kunnen halen. Want kletsen zo hier, op papier, met jullie.. dat voelt goed.

Een vernieuwing van My Delicious Journey

Ik ben bezig met het vernieuwen van mijn blog. Nieuw design, andere indeling, weer lekker fris en fruitig. Een nieuw begin, een nieuwe start. Ik heb lang getwijfeld of ik naast het design ook de content en categorieën aan wilde passen. Voor degene die mij al wat langer volgen (anoukliebers.com tijdperk), weten dat ik bijna twee jaar geleden de switch heb gemaakt naar mijn huidige blog. Dit voornamelijk om van het ‘manus van alles blogje’ af te zijn. Het voelde meer volwassen om voor een andere kleur, ander lettertype, ander beeld en andere content te kiezen. Content voornamelijk gericht op eten en reizen. De twee dingen die ik misschien wel het allerliefste doe. Maar sinds een aantal maanden mis ik iets.

Dat ‘manusje van alles’ was iets té, dat is het niet. Ik heb lang moeten zoeken, voelen en goed nadenken over hetgeen wat het dan wel zou kunnen zijn. Ik mis de creativiteit. Niet in het schrijven of in het fotograferen. Want jongens, wat heb ik op dat gebied de laatste twee jaar veel geleerd en wat leer ik daar nog iedere dag veel van. Nee, ik mis de speelse, creatieve blogposts. De stukken waarin ik jullie meeneem tijdens mijn DIY-avonturen. De posts waarin ik een kijkje geef in ons huis en de tal van keren dat ik het verander door kleine spullen te ruilen voor iets anders, of de DIY-projecten die we hier toepassen. Ik wil het zo graag delen. Omdat het iets is waar ik mezelf ontzettend graag mee bezighoud. Omdat het de plek is waar ik graag ben, waar ik graag wat aanrommel. De laatste jaren heb ik mijzelf gefocust op reizen, véél reizen en dat was (is) fantastisch. Maar ik moet niet vergeten en dingen niet gaan laten, omdat het niet bij mijn blog zou passen. En dat gebeurt nu wel.

Hoe gaat My Delicious Journey verder

Nou, eigenlijk gewoon zoals het nu ook is. Maar dan met wat meer categorieën. Meer en vooral duidelijkere categorieën. Naast recepten uit onze keuken, restaurants en leuke cafés, blogposts over citytrips en klimmen in de bergen, zullen er o.a. een DIY-categorie, een Interieur-categorie en een reisfilm-categorie bijkomen. De recepten worden logischer (denken wij) ingedeeld en hetzelfde geldt voor de reizen. Op welke manier en welke categorieën, dat zien jullie heel binnenkort.

Wat doe je nu zoal Anouk..

Dat is een vraag die mij de afgelopen weken veel gesteld is. Ergens niet gek, want héé, ik ben afgestudeerd en er verschijnen niet iedere dag blogs of filmpjes of social content. Ik zit alleen op mijn dikke billen, de hele dag. Grapje he. Ik begrijp de vraag best goed;-). De eerste weken heb ik vooral genoten dat ik ‘vrij’ was. Maar al snel merkte ik dat ‘vrij’ zijn en niet heel veel doen niet bij mij past. De weken daarop schreef ik veel blogs, probeerde ik vaak bij mijn zusjes en thuishuis te zijn, poetste ik het huis weer eens grondig en werkte ik aan samenwerkingen voor mijn blog. Maakte ik een begin aan de website waar mensen kunnen vinden wat ik doe en kan als freelancer: The Perfect Message, nog niet live overigens. En regelde en organiseerde ik binnen minder dan drie weken onze reis (roadtrip) naar Zuid-Afrika waar we net van terug zijn.

Afgelopen week was het gigantisch druk met deadlines voor artikelen, het versturen van facturen, een toffe opdracht voor een kerstrecept in een magazine en had ik verschillende afspraken voor mijn freelance klussen. Vanaf volgende week werk ik 2 vaste dagen bij mijn oude stage bedrijf Sanavisie Bodyclinics als online marketeer en ga ik één dag vast aan de slag als freelancer bij Patrica (content, websites en social opdrachten). Een nieuwe periode waar ik ontzettend veel zin in heb! Bring it on, wederom een nieuwe, frisse start en zelfs een nieuwe periode in mijn leven. Zo voelt dat althans. Want ik studeer al sinds mijn 16e en zit nu voor het eerst in 10! jaar niet in de schoolbanken.. fijn, maar ook vreemd en onwennig.

En verder…

Wil ik heel erg gaan genieten van de komende maanden. Van mijn favoriete seizoen met zijn rood met oranje en bruin gekleurde bladeren. Wil ik vaker boswandelingen maken op de vroege zondagmorgen. Thuiskomen van deze wandelingen op de bank ploffen met een kop thee of kop cappuccino en weer eens boeken verslinden. Like the old days. Me-time denk ik. Maar het is ook hoogtijd weer eens vaker met vriendinnen te daten.

Oktober is een dubbele maand. Mijn favoriete maand; want herfst, gekleurde bossen, pompoenen, speculaas en de feestdagen in het vooruitzicht. Maar oktober is emotioneel zwaar beladen. 11 oktober is onze lieve, mooie mama alweer 5 jaar niet meer bij ons. En de afgelopen maanden heb ik het daar zwaarder dan ooit mee gehad. Er waren belangrijke momenten (zoals mijn afstuderen) en opeens was er weer die leegte. Die leegte die er elke dag is, maar zo een leegte die je op momenten als deze nog beter ziet en voelt. Jeetje, ik heb wat tranen gelaten. Maar diep van binnen weet ik dat ze er altijd is. Dat ze ziet wat wij doen en dat mama weet dat ze altijd gemist wordt. Zonder haar is het niet compleet hier bij ons. Maar de troost dat ze waakt over ons en proost met andere dierbaren van vriendinnen die de afgelopen jaren zijn gestorven, geeft ons hoop, rust en biedt ons steun. Zorgt ervoor dat wij genieten van het leven en dit soms hartstikke dubbel doen. Het mag. Vier het leven, Vier je feestje. Je bent er maar één keer om dit goed te doen.

Lieve lieverds. Ik denk dat het na bijna 1200 woorden tijd is voor het einde van deze post. Ik wens jullie een hele fijne zondag. En… hoe gaat het met jullie? vertel!

lees meer

Gerelateerde artikelen