Mijn hoofd legen. Dat doe ik het liefst tijdens een wandeling in het bos. Ik kan me zo verwonderen over al het moois om ons heen, dat ik spontaan vergeet waarom er stress is. Wat er nog moet gebeuren raakt daardoor in de vergetelheid, in elk geval voor de time-being dat we daar hand in hand samen lopen.

De geur van natte bladeren dringt mijn neus binnen en een gelukszalige glimlach kan ik niet onderdrukken. De kleuren van het bos in de herfst maken het fijne gevoel af. Al denkend over de kabouters die wellicht in die mooie paddenstoelen wonen en de andere bewoners van het bos die dit toch ook het mooiste seizoen van het jaar moeten vinden droom en dwaal ik tevens verder.

Voor goede gesprekken met elkaar gaan we ook naar het bos. Op de een of andere manier bedenk ik me alles dat ik wil vertellen of wat in me opkomt tijdens een wandeling daar. En andersom vertelt ook hij meer tijdens een wandeling.

Herinneringen ophalen aan de zwoele zomeravonden met de familie en de hond en woensdagmiddagen met mama als kind in het bos doe ik ook hier.

Het bos is mij heilig. Het voelt vertrouwd, ik kom er tot rust en mooie ideeën komen hier tot stand. Zo’n ochtendje in het bos op de zondagmorgen, dat zouden we veel vaker moeten doen. En daarna snel naar huis voor een kop verse muntthee of bakje koffie natuurlijk.

Wat doen jullie vandaag?