“TGIF: Thank God It’s Friday. Ik vind het zo’n heerlijke uitspraak en wilde er graag een vast item van maken op mijn nieuwe blog. Maar hoe richt je zo’n TGIF nou in? Op mijn vorige blog probeerde ik een soort dagboekje, maar dat voelde niet goed. Toen ik voor de Kerst in de keuken stond wist ik het ineens, een TGIF is ideaal voor ongezond lekkers. Een heerlijke cocktail, mijn favoriete appeltaart, zondagse lasagnes van mama of de chocoladecake uit oma’s handgeschreven receptenboek. Klinkt dat niet goed?”
Ik weet niet hoe er ik bij ben gekomen, maar ineens schoot er door mijn hoofd ‘ik moet een appel-peer crumble maken’. Ik zat met mijn hoofd ergens in een ver verleden en ik rook de geur van deze taart. We zaten met een heel gezelschap in een café om ons op te warmen na een flinke wandeling in de bossen. Een kop warme chocomel met slagroom en een appel-peer crumble met een bolletje ijs schoten in plaatjes door mijn hoofd.
Het gekke is dat ik niet kon plaatsen waarom ik hier aan dacht en welke herinnering het precies naar boven bracht, maar fijn was het wel. Ik bedacht me dat ik nog nooit eerder een appel-peer crumble maakte. Mama wel. Dan eens een cake, dan vers brood, of een lekker aardbeientaartje. Veel recepten zijn er voor deze crumble op internet te vinden, maar ik koos de variant uit het kookboek van mijn moeder. Niet veel verschil in vergelijking met al die andere, maar het vleugje citroen voegt toch wat toe ;-).
Het kookboek van mama vond ik een aantal weken geleden weer in een kast bij ons thuis. De gerechten in het boek zelf maken het niet zo bijzonder, het zijn de handgeschreven blaadjes die tussen de bladzijdes verstopt zitten waarom ik dat boek zo graag in mijn kast wilde hebben. Sommige blaadjes zijn zo goed als niet meer leesbaar, en geschreven met zo’n heerlijk kriebelig handschrift dat van oma moet zijn geweest.
Goed, die Appel-Peer crumble. Hij smaakte goed vorige week zaterdag bij het drie-uur-kopje-koffie-moment. Must try voor op jullie lijstje?
[yumprint-recipe id=’8′]
