Persoonlijk stukje #2: mama missen
11 oktober 2016
Het is weer tijd voor een verhaaltje. Het persoonlijke stukje van 2 oktober is zo lang geleden nog niet. Maar ik wil graag wat kletsen. Gewoon, omdat ik merk dat ik dat zo nu en dan wel heel erg fijn vind. Ik ben ook benieuwd naar jullie. Willen jullie dan ook vertellen hoe het gaat? Dat vind ik fijn. Laten we dat doen met een goed glas wijn deze keer. Oké?
De reden waarom ik juist vandaag even wil kletsen, of deze hele week omringd wil zijn met fijne mensen is omdat onze mooie mama vandaag alweer vijf jaar niet meer bij ons is. VIJF jaar. Vijf jaar lijkt een eeuwigheid, maar is ook net zo goed als de dag van gisteren. De tijd vliegt voorbij, zoals men dat wel vaker zegt. Het klopt. Het is waar. Soms doet dat pijn, maar eigenlijk is het ook wel oké.
Ik kan niet zo goed bevatten waar de afgelopen vijf jaar zijn gebleven. Ze zeggen dat tijd de wonden heelt. Maar ik kan het niet meer oneens zijn dan met dat gezegde. Het gemis wordt niet minder. Het lijkt soms wel alsof ik je met de dag meer ga missen. Soms zweeft het heel even in ons achterhoofd. Is het niet op de voorgrond. Maar vaker knalt het ook keihard tegen mij, tegen ons aan. Duwt het ons omver, zorgt het ervoor dat we niet weten wat we moeten doen. Het doet pijn. Het maakt krassen op ons hart. Soms voelen tranen als druppels die rechtstreeks zorgen voor scheurtjes op ons hart. Alsof het dwars doormidden kan breken als je niet heel snel terugkomt bij ons. Maar we weten beter. Vallen en opstaan. We moeten opstaan, dat hart een beetje lijmen, want je kan niet terugkomen.. en wij moeten verder. Zoals een liedje zo mooi zegt ‘Life is life’, ook al klinkt dat soms ook wel heel hard.
Soms geeft het niet. We halen troost uit wederom een mooie zin van een liedje ‘(s)he lives in you, (s)he watches over. In your reflection, (s)he lives in you’. Dat doe je. Je zit in ons hart, je ademt en leeft in ons voort. Wij zijn een stukje van jou. Wij geven voort. Jouw bijzondere karakter als knalgeel zonlicht met een hart van goud. Al met een sprankel daarvan zouden wij, onze kinderen, mooi, creatief en oh zo liefdevol zijn.
Maar mam. Zie jij ons? Weet jij wat wij doen? Hoe we onze dagen kleur geven? Hoe we kleine momenten een randje van goud geven, omdat we dat van jou hebben geleerd. Hoe ik dans onder het maanlicht, hoe ik naar de sterren kijk en doe alsof jij er ook bent, dat ik klaar ben met studeren, dat ik nog steeds samen ben met mijn grote liefde, dat ik zorg voor mijn lieve zusjes, dat ik ze nooit geen moment in de steek zal laten. En vooral mam, dat we op onze eigen manier zo ontzettend veel op je lijken. Dat er tranen over onze wangen rollen omdat we jou zo missen, dat je een grijs plekje hebt achter gelaten, maar dat we op die plek sterrenstof toveren door je in gedachte en in ons hart overal mee naartoe te nemen.
Het gemis wordt elke dag groter. Maar het verdriet verandert wel van kleur. Het heeft vaker roze en gele druppels. Omdat het tranen zijn van geluk. Geluk dat jij onze mooie mama was in dit leven. Tranen omdat jij ons richting hebt gegeven. Tranen omdat jij in ons voort leeft. Tranen voor en van mooie herinneren. En zodra die steeds meer komen, is het goed. Ik hoop dat je ziet hoe wij vlaggen proberen op te hangen om een feestje te maken van het leven. Hoe hard we het leven vieren, juist voor en door jou. Hoe dromen werkelijkheid worden, voornamelijk door het doorzettingsvermogen dat we zo herkennen van jou. Want jeetje mam, een doorzetter en vechter ben je gebleven tot de allerlaatste minuut.
Je hebt ons veel geleerd. Toen je er was, maar ook nu je er niet meer bent. We weten dat het leven kwetsbaar is. Dat het geen dik touw, maar een draadje van zijde is. Het kan zo maar ineens voorbij zijn. En daarom moet je dansen bij een heldere maan naast een kampvuur, sterren tellen wanneer je al uren in bed had moeten liggen, zoenen in de stromende regen, gek doen al schaamt je partner zich dood, gieren van het lachen al is het doodstil en alle fijne dingen doen, zoals jij dat wil.
PS: Ik heb afgelopen zomer jouw allerliefste lievelingsdier kunnen aaien in Zuid-Afrika. Was je erbij? Nee, ik weet het wel zeker. Dat had je voor geen goud willen missen. Toch mam? <3.
Reacties
Evelyn
23/02/2017
Ook veel knuffels van mij <3
Mark
21/02/2017
Een brief aan je moeder:
“Lieve moeder van Anouk,
Ik ken u helaas niet maar ik ken u ook weer wel. U moet een geweldige moeder, vrouw en dochter zijn geweest. Ik weet dit omdat u geweldige dochters op de wereld hebt gezet. Ja, moeder van Anouk, ik ken 1 van uw dochters heel goed. Wat heeft u het goed gedaan met haar. Woorden schieten eigenlijk tekort om haar goed te beschrijven, maar toch ga ik het proberen: ‘gedreven, sociaal, lief, intelligent, optimistisch, energiek, direct, zorgzaam en gevoelig.’
Ik hoop dat deze brief z.s.m. mag aankomen bij u, daar waar het allemaal fijn is. U ziet ook vast wel in wat voor wereld wij leven. Maar, moeder van Anouk, uw fantastische dochter houdt zich staande. Wat moet u een trotse moeder zijn.
Bij de tijd dat u deze brief leest wil ik u ook bedanken. Ik wil u bedanken dat ik uw geweldige dochter heb mogen ontmoeten als waardevolle zakenpartner maar vooral als een vriendin. Wat hebben wij gelachen tijdens onze studie, de lunches en bij het Sanadome, moeder van Anouk.
Uw dochter mist u enorm maar we weten beide dat u elk moment met haar mee lacht, huilt en mee voelt.
Beste moeder van Anouk, we passen goed op uw dochter. U zult haar uiteindelijk weer in uw armen kunnen sluiten, maar tot die tijd genieten wij hier van en met haar.
Liefdevolle groet,
Mark Rozenboom”
Anouk
21/02/2017
Tranen rollen over mijn wangen <3.
Michelle | Travellifestyle.nl
16/10/2016
Stil. Heel veel liefde en knuffels lieve Anouk. Wat heb je dit weer mooi opgeschreven <3
Saskia
12/10/2016
Wauw wat een prachtig stukje Anouk. Ik heb het ook met tranen in mijn ogen zitten lezen. Wat lijkt me dit moeilijk, maar ik vind het zo knap om te zien hoe enorm jij van de kleine dingen in het leven geniet. Daar kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen en ik weet zeker dat je moeder zo ongelofelijk trots op je zou zijn. Veel sterkte deze maand (en natuurlijk ook in de maanden daarna) lieve Anouk. Ik denk deze maand extra aan jou, je vader en je zusjes! Samen komen jullie er wel <3
Narelle | wegvanhetnoorden.nl
12/10/2016
Erg mooi geschreven… echt prachtig. En zo herkenbaar. Ik moet mijn mama al 15 jaar missen, de tijd gaat zo snel. Ik weet zeker dat ze vanaf een wolkje met ons meekijken :)
Simone
11/10/2016
O wat een mooi stukje Anouk. Mijn moeder is net een paar weken geleden overleden dus dan komt dit even extra binnen zeg maar.
Lizette
11/10/2016
Wat ontzettend mooi geschreven! Heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen. Al vijf jaar zo’n gemis, dapper van je om het zo te delen.
Mark
11/10/2016
Geliefden missen en er aandacht aan geven zorgt ervoor dat je haar bestaan in zekere zin in leven houdt. Het is moeilijk soms om de dagelijkse gang van zaken voort te zetten als je iemand zo erg mist. En het is goed om soms even een stapje terug te doen, puur om terug te kunnen kijken en verwerken wat nodig is! Misschien ook wel een manier om iemand in leven te houden.
Je moeder leeft voort in jullie! <3
Anne
11/10/2016
<3