Onze route door Zuid-Afrika: deel 1

Het is weer tijd voor een verhaaltje. Het persoonlijke stukje van 2 oktober is zo lang geleden nog niet. Maar ik wil graag wat kletsen. Gewoon, omdat ik merk dat ik dat zo nu en dan wel heel erg fijn vind. Ik ben ook benieuwd naar jullie. Willen jullie dan ook vertellen hoe het gaat? Dat vind ik fijn. Laten we dat doen met een goed glas wijn deze keer. Oké?

De reden waarom ik juist vandaag even wil kletsen, of deze hele week omringd wil zijn met fijne mensen is omdat onze mooie mama vandaag alweer vijf jaar niet meer bij ons is. VIJF jaar. Vijf jaar lijkt een eeuwigheid, maar is ook net zo goed als de dag van gisteren. De tijd vliegt voorbij, zoals men dat wel vaker zegt. Het klopt. Het is waar. Soms doet dat pijn, maar eigenlijk is het ook wel oké.

Ik kan niet zo goed bevatten waar de afgelopen vijf jaar zijn gebleven. Ze zeggen dat tijd de wonden heelt. Maar ik kan het niet meer oneens zijn dan met dat gezegde. Het gemis wordt niet minder. Het lijkt soms wel alsof ik je met de dag meer ga missen. Soms zweeft het heel even in ons achterhoofd. Is het niet op de voorgrond. Maar vaker knalt het ook keihard tegen mij, tegen ons aan. Duwt het ons omver, zorgt het ervoor dat we niet weten wat we moeten doen. Het doet pijn. Het maakt krassen op ons hart. Soms voelen tranen als druppels die rechtstreeks zorgen voor scheurtjes op ons hart. Alsof het dwars doormidden kan breken als je niet heel snel terugkomt bij ons. Maar we weten beter. Vallen en opstaan. We moeten opstaan, dat hart een beetje lijmen, want je kan niet terugkomen.. en wij moeten verder. Zoals een liedje zo mooi zegt ‘Life is life’, ook al klinkt dat soms ook wel heel hard.

Soms geeft het niet. We halen troost uit wederom een mooie zin van een liedje ‘(s)he lives in you, (s)he watches over. In your reflection, (s)he lives in you’. Dat doe je. Je zit in ons hart, je ademt en leeft in ons voort. Wij zijn een stukje van jou. Wij geven voort. Jouw bijzondere karakter als knalgeel zonlicht met een hart van goud. Al met een sprankel daarvan zouden wij, onze kinderen, mooi, creatief en oh zo liefdevol zijn.

Maar mam. Zie jij ons? Weet jij wat wij doen? Hoe we onze dagen kleur geven? Hoe we kleine momenten een randje van goud geven, omdat we dat van jou hebben geleerd. Hoe ik dans onder het maanlicht, hoe ik naar de sterren kijk en doe alsof jij er ook bent, dat ik klaar ben met studeren, dat ik nog steeds samen ben met mijn grote liefde, dat ik zorg voor mijn lieve zusjes, dat ik ze nooit geen moment in de steek zal laten. En vooral mam, dat we op onze eigen manier zo ontzettend veel op je lijken. Dat er tranen over onze wangen rollen omdat we jou zo missen, dat je een grijs plekje hebt achter gelaten, maar dat we op die plek sterrenstof toveren door je in gedachte en in ons hart overal mee naartoe te nemen.

Het gemis wordt elke dag groter. Maar het verdriet verandert wel van kleur. Het heeft vaker roze en gele druppels. Omdat het tranen zijn van geluk. Geluk dat jij onze mooie mama was in dit leven. Tranen omdat jij ons richting hebt gegeven. Tranen omdat jij in ons voort leeft. Tranen voor en van mooie herinneren. En zodra die steeds meer komen, is het goed. Ik hoop dat je ziet hoe wij vlaggen proberen op te hangen om een feestje te maken van het leven. Hoe hard we het leven vieren, juist voor en door jou. Hoe dromen werkelijkheid worden, voornamelijk door het doorzettingsvermogen dat we zo herkennen van jou. Want jeetje mam, een doorzetter en vechter ben je gebleven tot de allerlaatste minuut.

Je hebt ons veel geleerd. Toen je er was, maar ook nu je er niet meer bent. We weten dat het leven kwetsbaar is. Dat het geen dik touw, maar een draadje van zijde is. Het kan zo maar ineens voorbij zijn. En daarom moet je dansen bij een heldere maan naast een kampvuur, sterren tellen wanneer je al uren in bed had moeten liggen, zoenen in de stromende regen, gek doen al schaamt je partner zich dood, gieren van het lachen al is het doodstil en alle fijne dingen doen, zoals jij dat wil.

PS: Ik heb afgelopen zomer jouw allerliefste lievelingsdier kunnen aaien in Zuid-Afrika. Was je erbij? Nee, ik weet het wel zeker. Dat had je voor geen goud willen missen. Toch mam? <3.